پاتوق فرزانگان
هم چنان در هوسی از آسمان خواهم بود هم چنان از عطش آب، دوان خواهم بود می دوم از پی آب نِی به دنبال سراب من نخواهم خورد این بار آن فریب گرچه می دانم که می مانم غریب با خودم خواهم خواند باز آوای پرستوهای شاد دل نخواهم بست من حتی به راه چون نمی خواهم که افتم من به چاه می دوم من بر زمین، پای من وامانده است نیک می دانم دلم در آسمان جا مانده است پای من، پرواز کن! نغمه را آغاز کن! دست من وا شو و درب این قفس را باز کن! شایداینبارآن عزیز، دست خود را از برای یاریم بگشوده است شاید اینبار نردبان، آسمان را تا ته اعماق آن پیموده است قلب من، بی دل، نمی دانی چه دل دل می کند دل به دریا میزند وین آب را گِل می کند عقل من مسحور دل پای من مانده به گِل این حقیقت بازهم، تلخی خود را نمایان می کند آب گِل آلوده ام، صورت مَه را چه پنهان می کند! آسمان در پیش و راهی سخت ناهموار گر بلغزد دل، بلغزد پای و می مانم پسِ آوار سخت محتاج دعایم من، دعایی که شود یاور به این مضمون که من روزی شوم آیینه ای بسیار پهناور پی نوشت:دعا فراموش نشود! پی نوشت2:این هم تقدیم به همرزم پرنده ام!
