پاتوق فرزانگان
سلام! یکی از دوستان توی چند پست قبل نظر داده بود و سوالی پرسیده بود. خواستم جواب کاملتری بهش بدم گفتم شاید اون نظرها رو نخونه، اینه که اینجا می نویسم.سوالشون این بود که: امام علی چرا در برابر خلفا سکوت کرد ولی با کفار و مشرکین قاطعانه جنگید؟ سکوت امام علی (ع) بخاطر حفظ قدرت داخلی اسلام علیه تهدیدهای قدرت های خارجی ضد اسلامی بود... برای دیدن ادامه جواب به ادامه مطلب مراجعه کنید.
سکوت امام علی (ع) بخاطر حفظ قدرت داخلی اسلام علیه تهدیدهای قدرت های خارجی ضد اسلامی بود. همونطوری که خودتون گفتید امام علی با کفار و... جنگید ولی با مسلمونا جنگ داخلی نکرد. چون در اون موقع قدرت اسلام هنوز آنقدر زیاد نبود و اگر جنگ داخلی در میان مسلمانان شکل می گرفت، حکومت های خارجی ضد اسلامی از فرصت استفاده کرده و به حکومت اسلامی حمله می کردند و حکومت اسلامی هم به علت عدم وحدت، توانایی مقابله نداشت و شکست می خورد و به این ترتیب اسلام تنها بعد از گذشت 20،30 سال از آغاز ظهورش بطور کامل نابود میشد و از بین می رفت. اما با سکوت امام علی و حفظ وحدت این اتفاق نیفتاد ولی دیدیم که امام در شرایط مناسب با حکومت های خارجی مبارزه می کردند. امام حسن(ع) هم همینطور بود. امام حسن اگه با معاویه می جنگید، با تعداد کم یارانی که داشت حتما شکست می خورد و همون یارای واقعی کم هم از بین می رفتند. علاوه بر این، تعداد زیادی از لشکر امام حسن رو افراد پوچ و توخالی تشکیل می دادند که با هر وعده ای از سوی معاویه امکان خیانت آنها و از پشت خنجر زدن به امام وجود داشت. در اینجا لازم میدونم این نکته رو بگم که هدف اسلام هیچوقت جنگ نبوده و نخواهد بود. جنگ فقط یک وسیله برای رسیدن به هدف بوده است. هدف اسلام ابلاغ آزادانه ی پیام خود( پیام توحید) بوده و بنا به موقعیت های مختلف، برای رسیدن به این هدف، ائمه از روش های مختلفی استفاده می کردند. گاهی سکوت، گاهی صلح، گاهی جنگ، گاهی بیان مسایل فقهی و علمی، گاهی پذیرش ولی عهدی حکومت باطل و غیره و غیره و گاهی...غیبت... باید توجه کنیم که تنها وقتی جنگ با کفار و یا مشرکین صورت می گرفته که یا اونها آغاز کننده جنگ بوده اند و جنگ دفاعی بوده و یا اونها مانع رسیدن آزادانه ی پیام اسلام می شدند. مثلا جنگ با ایران از نوع دوم بوده و دیدیم که پس از جنگ اکثریت قریب به اتفاق مردم ایران مسلمون شدند. اگر امام حسین (ع) با مسلمونا جنگید به این دلیل بود که در اون موقع اسلام قدرت نسبتا خوبی پیدا کرده بود و کشورها و حکومت های ضد اسلامی قصد یا قدرت حمله به حکومت اسلامی رو نداشتند. و البته بخش بسیاری از این قدرت مدیون سکوت امام علی و دوران خلافت خلفای سه گانه است. چون در زمان خلافت سه گانه و به خصوص عمر، اسلام در جهان پیشرفت کرد و کشورهای زیادی از جمله ایران توسط حکومت اسلامی فتح شد که سرانجام به قدرت بزرگ اسلام در زمان امام حسین منتهی شد.(البته واضح است که اگر جایگاه خلافت امام علی به ناحق غصب نمی شد قطعا پیشرفت های داخلی و خارجی بسیار بیشتر بود ولی این اتفاقی بود که افتاد.) در چنین شرایطی امام حسین قیام کرد تا اسلام رو زنده کنه و اسلامی رو که حکومت بنی امیه به مردم معرفی کرده بودند- که پر بود از دروغ و ریا و گناه- رو نابود کنه و اسللام حقیقی رو جایگزین اون کنه و بهترین روش برای نیل به این هدف در اون زمان قیام بود. امیدوارم همه اونایی که این سوالو داشتن به جوابشون رسیده باشن.
