انسان همیشه خود را از طبیعت شریف تر می یابد و خود را از "آن که هست" برتر می خواهد. چه پستند آن ها که فاصله میان "آن چه هست"شان با "آن چه باید باشد"شان نزدیک است و حتی در برخی، هر دو برهم منطبق! حیوان و درخت است که این دو، "بودن"شان یکی است.

هر موجودی در طبیعت، "آنچنان است که باید باشد" و تنها انسان است که هرگز آن چنان که باید باشد نیست.  آمی زاد هرچه روح می گیرد و هرچه از آن که "هست" فاصله می یابد، از آنچه باید باشد نیز دورتر می گردد و این است که هرکه متعالی تر است، از وحشت ابتذال، هراسناک تر است و از بودن خویش ناخوشنود تر و این است فرق میان انسان و حیوان.

نوشته شده در دوشنبه 92/2/30ساعت 2:53 عصر توسط قلاش| نظرات ( ) |