پاتوق فرزانگان
"بخارای من،ایل من" حکیم میرزا جهان گیرخان قشقایی و از مجتهدان شیعه همونطور که از اسمشون مشخصه ترک قشقایی بودن(قشقایی یه ایل ترک زبان بزرگ در استان فارس و استان های مجاوره). در سمیرم به دنیا اومدن و تا 40 سالگی مثل بقیه ایل نشین ها به زندگی عشایری مشغول بودن(والبته استاد موسیقی).تو 40 سالگی یه روز میرن اصفهان برای تعمیر تارشون و اونجا کسی متوجه نبوغ فراوان حکیم میشه و بهش میگه بجای این کارها برو دنبال علم و دانش و کلا متحول میشن و در اصفهان می مونن و اینقدر درس میخونن که به درجه اجتهاد میرسن! و شاگردهایی مثل مرحوم آیت الله العظمی بروجردی، حکیم و علامه بزرگ حاج آقا رحیم ارباب، محمد علی حکیم الهی فریدونی، حکیم آیت الله نخودکی، آیت الله سید حسن مدرس و ده ها عالم و علامه بزرگ دیگه رو تربیت کردن. اینطور که نقل شده از درجات معنوی خاصی برخودار بودن... کلا من شیفته ی این عزم شونم.خیلی حرفه تو 40 سالگی آدم بزنه تو همچین کاریا!اونم واسه کسی که 40 سال در واقع مطرب بوده!!! اینجاست که شاعر میگه: همت بلند دار که مردان روزگار از همت بلند به جایی رسیده اند
