پاتوق فرزانگان
زندگی صحنه ی یکتای هنر مندی ماست زندگی صحنه ی یکتای هنرمندی ماست هر کسی نغمه ی خود خواند و از صحنه رود صحنه پیوسته به جاست خرم آن نغمه که زیبا باشد گر به خاطر بسپارند مردم یا که نسپارندش نغمه ی زیبا، زیباست
هر کسی نغمه ی خود خواند و از صحنه رود
صحنه پیوسته به جاست
خرم آن نغمه که مردم بسپارند به یاد
دیروز روز سعدی بود. به این فکر میکردم که سعدی چیکار کرد که اینقدر نغمه اش موندگار شد.بیشتر که فکر کردم دیدم نغمه اش موندگار شده ولی بیشتر ما(و البته نه همه) به نغمه هاش گوش ندادیم. نه فقط به نغمه های سعدی بلکه به نغمه های خیلی از گذشتگانمون گوش نکردیم.چرا؟ نمی دونم. شاید چون میخوایم از خودمون نغمه بسازیم! در این شکی نیست که هر کس باید نغمه ی "خود" را بخواند ولی در انتخاب نغمه می توان به نغمه های دیگران هم توجه کرد تا ببینیم کدام زیباتر بوده و بیشتر در خاطره ها ثبت شده. البته با اجازه ی شاعر می خوام یکم شعرشو تغییر بدم!:
