به پیش روی من تا چشم یاری می کند،دریاست.

چراغ ساحل آسودگی ها در افق پیداست.

در این ساحل که من افتاده ام خاموش،غمم دریا،دلم تنهاست.

                               وجودم بسته در زنجیر خونین تعلق هاست...

 

خروش موج با من می کند نجوا:

که هر کس دل به دریا زد رهایی یافت

                                   که هر کس دل به دریا زد رهایی یافت...

 

 

 

نوشته شده در شنبه 92/1/10ساعت 1:1 عصر توسط قلاش| نظرات ( ) |